„W 1978 roku zostało założone Brief Family Therapy Center w Milwaukee, którego założycielami byli Steve de Shazer i Insoo Kim Berg. Z tego miejsca wywodzi się model Terapii Krótkoterminowej Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR), której angielska nazwa brzmi Solution FicusedBriefTherapy (SFBT). Korzenie tej terapii sięgają z jednej strony sposobów myślenia o klientach i leczeniu ich przez Miltona Eriksona, z drugiej niektórych metod pracy MentalResearchInstitute w PaloAlto (USA). Obecny kształt nadany głownie przez Steve de Shazera i Insoo Kim Berg zawiera nowe i specyficzne dla tego sposobu prowadzenia terapii treści. Jak mówili jej twórcy, głównymi konstruktorami tego modelu byli ich klienci, od których twórcy SFBT uczyli się tego co działa.

Podstawowe założenia terapii TSR, tzw. filozofia centralna:

1. Jeśli coś się nie zepsuło – nie naprawiaj
2. Jeśli się dowiesz co działa, rób tego więcej
3. Jeśli coś nie działa, nie rób tego więcej. Rób coś innego
 
W terapii TSR klient wspólnie z terapeutą pracują nad skonstruowaniem jak najbardziej optymalnego rozwiązania dla sytuacji, w której się on znalazł (solving problem vs creatingsolutions). Rozwiązanie zaś jest rozumiane jako stan pożądany przez klienta i znajdujący się w przyszłości. Perspektywa pracy terapeutycznej jest ciągle nakierowana na przyszłość i teraźniejszość. Jeśli eksploruje się doświadczenia z przeszłości, zawsze robione jest to we wspomnianej wyżej perspektywie. Pracuje się nad użytecznością przeszłego doświadczenia dla tego co jest i co będzie. Przeszłość jest potężnym zbiornikiem i archiwum wiedzy i doświadczeń. Stąd jej eksploracja może dostarczać bezcennych informacji o istniejących zasobach.

Czas terapii nie jest ściśle określony. Nie zakładamy z góry, jak długo i ile razy trzeba się spotkać z terapeutą. Terapeuta ma jednak obowiązek pamiętać i w tym kierunku pracować z klientem, aby czas trwania terapii był jak najkrótszy (stąd ang. brief –krótki, zwięzły) w stosunku do możliwości klienta w osiąganiu celów terapii. W praktyce okazuje się, że ilość ta najczęściej nie przekracza 10 spotkań, a często jest nawet mniejsza. Przy czym okres pomiędzy pierwszym, a ostatnim spotkaniem może wynosić wiele miesięcy.

TSR można zaliczyć do terapii ustrukturalizowanych, gdyż metody i zasady kształtowania procesu terapeutycznego są określone. Nie jest natomiast terapia strategiczną. Cechuje ją brak zainteresowania teorią określającą „prawdziwą naturę” problemu klienta, stawianiem diagnoz w tradycyjnym rozumieniu, a więc i nie dostosowuje do takiej oceny metod działania i celów terapeutycznych. Diagnoza psychopatologiczna tzn. problemowa jest uważana za mało przydatną, a czasem przeszkadzającą. Służy ona raczej do spełnienia wymogów formalnych prowadzenia procesów terapeutycznych i wymiany informacji w środowisku profesjonalistów zajmujących się ochroną zdrowia psychicznego. Strategia oraz kierunek pracy determinowany jest tym, co klient uważa za najważniejsze dla niego. To klient jest osobą, która wyznacza cele oraz ocenia postępy w terapii, a także decyduje w jakim momencie należy terapię skończyć lub ewentualnie przerwać. Terapeuta przestaje być „ekspertem” w znaczeniu „wiem co jest klientowi i co on powinien zrobić (jakie osiągnąć cele terapeutyczne), żeby rozwiązać problem”. Terapeuta jest „ekspertem” od sposobu prowadzenia spotkania tak, aby współtworzyć z klientem precyzyjną wizję celu. Pomaga budować najbardziej optymalną drogę do jego osiągnięcia oraz szuka sposobów na jego realizację”.
 
Cytat za: Centrum Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach „CTSR”, www.ctsr.pl